Kultura jarania

Pisząc o jaraniu, nie myślę o papierosach, trawie czy innych mniej lub bardziej przyjemnych środkach. Wybaczcie, jeśli jesteście teraz rozczarowani. „Jaram się” – to wyrażenie, które często czytam na swojej tablicy na facebooku i choć średni wiek moich przyjaciół bliższy jest 30 niżeli 13, to jarający wciąż jeszcze pojawiają się, kiedy najmniej się tego spodziewam. Czasem sama prześmiewczo używam tego zwrotu, ale nawet w takiej formie budzi mój niesmak.

Swego czasu mama zwykła pytać mnie o narkotyki. Brałaś? Próbowałaś? Odpowiadałam rozbawiona: „nie, ale wiesz…w branży mody wszyscy w końcu zaczynają jarać”. I choć nie miałam wtedy na myśli facebookowej ekstazy, faktem jest, że najwięcej zajaranych spotkać mogę w środowisku modowych szaleńców. Nowa sukienka od Diora – jaram się (!), zdjęcie Mirandy Kerr – jaram się (!), zdjęcie małego pieska – jaram się (!). Zgroza!

Znacie tę anegdotę (krąży w różnych wersjach), gdzie Amerykanin przychodził codziennie do biura z nosem na kwintę? Pracownicy, szef – wszyscy oni dziwili się, co się stało. Okazało się, że jego żona ma nowotwór. Pracownicy odetchnęli z ulgą, bo obawiali się, że powodem mógł być rozwód. Stereotypowy amerykański system relacji personalnych zakłada, iż jego członkowie chodzą wiecznie zadowoleni, żyją według maksymy: „I’m fine, thank you”. Straciłeś pracę – nieważne, znajdziesz lepszą. Masz raka – przecież dziś wszyscy go mają. Rozwodzisz się – to krok ku wolności. Doskonale rozumiem ten schemat. Choć jestem z krwi i kości Polką, odnajduję się w nim bez problemu. Pozwala mi nie zwariować. Jednak jaki ma to związek z modą? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w kolejnych akapitach.

Całkiem niedawno oglądałam program o pracy jednej z najpopularniejszych amerykańskich stylistek „The Rachel Zoe Project”. Rachel Zoe nie używała innych sformułowań niżeli: „this is amazing”, „beautiful”, „such a great idea”. Co odcinek to samo. Jakby to powiedzieli moi koledzy (mnie chyba nie wypada): „co odcinek lizanie się po tyłkach”. Myślałam tylko: jakim sposobem podoba jej się dosłownie wszystko? Po chwili zaczęłam ją w duchu usprawiedliwiać: przecież pracuje z najlepszymi i największymi markami odzieżowymi, ogląda dopracowane w każdym detalu pokazy mody, a sprawy organizacyjne – na które może i mogłaby trochę ponarzekać – załatwiają asystenci, których zatrudnia. Jej perspektywa pozwala więc na wieczne jaranie się.

Rachel Zoe została rozgrzeszona, ale przenieśmy się na polskie poletko. Nowy projekt Macieja Zienia – jaram się, nowy T-shirt z H&M – czyżbym też się jarała? Nie będę tu wartościowała projektów Zienia i ubrań z sieciówek, nie w tym rzecz. Tylko, kiedy jedno i drugie zachwyca nas tak samo, czy w tym momencie oba nie tracą one na wartości? Moda rzadko sięga głębiej. Moda to biznes, a sięganie głębiej się tu najzwyczajniej w świecie nie opłaca. Moda ma być piękna, świecąca, a ludzie, którzy się nią zajmują zawsze wiecznie zadowoleni, uśmiechnięci w myśl zasady: „I’m fine, thank you”.

Czytacie czasem recenzje filmowe albo muzyczne? Ja czytam i za każdym razem, niezależnie od autora (czy jest nim subiektywny bloger czy z założenia obiektywny dziennikarz), nie znajduję tam peanów, nie znajduję też mieszania z błotem. Owszem istnieją produkcje wywołujące skrajne emocje. Jednak nie jest tak w przypadku każdego filmu, każdej piosenki, także każdego uszytego projektu. Czy nie jest to jeden z powodów, dla których moda wciąż traktowana jest przez ogół społeczeństwa jako płytka i niepoważna, a ludzie, którzy się nią zajmują wydają się przez to niewiarygodni? Ja nigdy nie wierzyłam osobom, którym podoba się dosłownie wszystko.

Post 8/31